مسابقه بُکس ! (پلی برای صمیمیت )

خاله ثمین و عمو مسعود رفتن دنبال بچه ها تا بگن خواب بسه پاشین بیاین مدرسه (خواب مجاز از فروش ، مصرف ، و کلهم فعل های مربوط به مواد ! ) 

و من مثل اغلب اوقات ترجیح دادم توی مسجد بمونم ، هم اینکه بچه ها نباید تنها میموندن (احتمال گیر های مضاعف خادم مسجد)! از طرفی ارتباطی که قبل از شروع کلاس با بچه ها برقرار میشه ، اعم از چطوری خوبم و این حرفا ! و از اون مهم تر پرسیدن در مورد خانوادشون (البته خیلی غیر مستقیم) ، بسیار موثره . 

امید طبق معمول شیطونی میکرد (کلاه  کاسکت عمو مسعود رو برداشته بود :دی) ، داشتم با تک تکشون حرف میزدم، بخصوص با فاطمه که امروز داداش کوچیک ترشو اورده بود که به من نشون بده که بگم میتونه بیاد یا نه ـفاطمه تازه اومده ، به مادرش ۲۰ ماه حبس خورده که نزدیک یک سالش گذشته و توی این مدت هم بچه ها ندیدنش_ احساس میکنم توی همه ی دانش اموز ها فاطمه نیاز به مراقبت ویژه تری داره (از نظر احساسی و تامین محبت) ، نمیدونم یه دختر ده ساله چه جوری میتونه نقش مادری و بازی کنه که خودش مادری بلد نبوده ! شخصیت آرومی داره ، اومده که واقعا درس یاد بگیره! خدارو شکر از همون روز اول (دو جلسه قبل) ، صمیمیت بسیار خوبی باهم داشتیم ، و فک میکنم یه کوچولو وابستگی ایجاد شده که سعی میکنم مهارش کنم تا ضربه نبینه (از طرفی دلمم نمیاد ) ، با این حساب فاطمه الان تو کلاس خاله زهراست و هر از چندی میاد میگه خاله میشه منم بیام پیشِ تو !  تو این فکرم که بره تو کلاس عمو مسعود (خوشبختانه مسعود داره خیلی خوب پیش میره و حیفه که فاطمه توی کلاسش نباشه)

مشغول حرف زدن با بچه ها بودم که خانوم ایزدی(خادم مسجد) اومد، یکم نق زد مبنی بر اینکه کی توی حیات تُف کرده ! من به عنوان معلمشون از طرف بچه ها قول دادم که دیگه این کار تکرار نشه ! خانوم ایزدی که رفت (سکوت) بچه ها یکی یکی گفتن خاله به قرآن ما نبودیم و این حرفا ! دیگه کشش ندادم و گفتم باشه هرکی بوده لطفا دیگه تکرار نشه !   

یکم که گذشت علی گفت خاله یه چیزی میشه بگم (علی، علی رغم شیطونی های خاصش ، پسر بسیار حرف گوش کنیه (معرفت بسیار بالا )، گفتم بگو، گفت میشه منو امید مسابقه ی بکس بدیم ، با تعجب پرسیدم بکس؟! مگه بلدین ؟! گفت اره خاله فلان و فلان و فلان ، یه نگاه تامل برانگیز به سمت حیاط (اتاق خانوم ایزدی) انداختم که علی گفت خاله مواظبیم دیگه ! گفتم خیله خب ! فقط تایم سی ثانیه ای ، خانوم ایزدی هم که اومد انگار نه انگار که مسابقه بوده ! امید با اون همه پرخاشگریش پیشنهاد داد یکی وایسه نزدیک در که اگه خانوم ایزدی اومد سریع خبر بده !!! زهرا یه کتاب علوم از تو کمد برداشته بود و  واسه خودش داشت نقاشی میکشید ! و کتاب و به کسی نمیداد ! (البته منم تلاشی واسه گرفتنش نکردم)

خلاصه رفتیم پشت پرده (مسجد قسمت خانوم ها) ، یه فرش دو در سه رو انتخاب کردیم به عنوان رینگ ! با اوکی دادن من شروع شد و تا جای که جا داشت همو زدن ! علی فقط بکس بود اما امید نامرد لگد هم میزد ! خلاصه سه تا تایم رفتیم و هردفه بهشون میگفتم فقط مسابقه است! لطفا همو نکشین و بدون خون و خونریزی باشه (از اون طرف هم به علی یاد آوری میکردم که یه استقلالی نباید ناجوانمردانه بازی کنه) به امید هم به روش خاص خودش میگفتم ! 

ملیکا (دم در وایساده بود)، جیغ زد گفت داره میاد داره میاد(منظورش خانوم ایزدی بود!) ، امید و علی خیلی تعجب برانگیز وسط تایم سوم دوییدن طرف من نشستن ، بقیه بچه ها هم دورم حلقه زدن ، زهرا دویید کتاب و داد به من گفت بخون بخون!) ، نمیدونم شاید این لحظه رو فقط کسایی بتونن درک کنن که با اون بچه ها بودن ؛بچه هایی که خواهر خودشون و تا حد مرگ میزنن با این توجیه که خواهر خودمه ، بچه هایی که از کوچیکی تو مواد غرق شدن ، نمیدونم ولی این حس قشنگ بود، فوق العاده بود که همه شون برای شاید 30 الی 40 ثانیه انقدر اروم شدن که ... ! اینکه اونا تونستن درک کنن که من اونجام چون دوستشون دارم چون به فکرشونم و اینکه خانوم ایزدی ممکنه عصبانی شه و کاری کنه که ما دیگه نتونیم بریم اونجا ، فوق العاده لذت بخش بود ، برای اولین بار دیدم و لمس کردم که این بچه ها مفهوم اتحاد و فهمیدن.  

دیگه کم کم عمو مسعود و خاله ثمین و بچه های دیگه اومدن؛

و این بُکس رازی شد بین من و بچه ها 

کلثوم یه نقاشی واسم کشیده بود: