بازم ابولفضل

امروز واسه خاطر اینکه خاله مهتاب نیومده بود من با گروه پیش دبستانی ها کار کردم. 

یک شعر حفظ کردیم 

وقتی زمستون می یاد یخ میزنه خیابون       مثل گلای سفید برف میاد از آسمون 

صدای باد و طوفان تو کوچه ها میپیچه          قار و قار کلاغها تو گوش ما میپیچه 

درختای خشک و زرد از ترس باد میلرزند        پرنده های کوچک از تاریکی میترسند 

خورشید گرم و روشن قایم میشه تو ابرا        یخ میزنه ستاره تو آسمون شبها 

هیچ کدوم از بچه ها نتوانستند مثل ابولفضل شعرو حفظ کنند البته یکی از بچه هایی که تازه اومده بود که اسمشم خاطرم نیست حفظ شده  بود اما نه به خوبی ابولفضل. 

امروز کاملا به حرف یکی از استادای زبان رسیدم 

(خیلی سخته و باید حواست بسیار جمع  و کاملا مسلط باشی تا بتوانی به بچه هایی که بار اول گفته ی تو رو حفظ میکنند مطلبی رو درست یاد بدی) 

امروزم من چند باری گفتم(صدای باد و بارون میپیچه تو کوچه ها) و به سرعت اصلاح کردم اما ابولفضل تا آخر هی جابه جا میگفت مثل بار اول من. 

آخرش تصمیم گرفتم از روی کتاب بخوانم 

وقتی میگفتم کی یاد گرفته بخوانه و ابولفضل میخواند موقعی که یک قسمتشو فراموش میکرد و من باهاش میخواندم میگفتش نه تو نخوان 

وقتی هم گوش نمیکرد ازش خواستم موقعی که دوستاش میخوانند اشتباهاشون رو بگیره 

و وقتی که من وظیفه ی اونو انجام دادم بهم تذکر داد که این مسولیت منه 

و آخرش رو هم که عمو مسعود گفت 

موقعی که با خواست خودش واسه بقیه خاله ها و عموش شعر رو خواند 

بی نهایت ذوق زده شده بود

یک چیز دیگه  

موقعی که رفتم کلاس یکی از بچه ها چشمامو میخواست بگیره که واسه خاطر عینکم دستش رو گذاشت رو گونه هام با این حال نتوانستم ببینمش و فکر کردم امیده 

علی بود یکی از بچه ها که فکر کنم همه ی خاله ها دوستش دارند 

واقعا دوست داشتنی اند